استئیت دفورمانس چیست

علل بیماریاستئیت دفورمانس یا  پاژه استخوان

عملکرد بازسازی استخوان مشابه فرآیند بازسازی پوست است. استخوان قدیمی حذف می‌شود و استخوان جدید جایگزین آن می‌شود. این فرآیند توسط دو نوع سلول انجام می‌شود:

1. استئوکلاست‌ها: این سلول‌ها مسئول جذب استخوان قدیمی هستند.
2. استئوبلاست‌ها: این سلول‌ها استخوان جدید را ایجاد می‌کنند.

در  بیماری استئیت دفورمانس یا پاژه استخوان، یک وضعیت خاص در سلول‌های استئوکلاست ایجاد می‌شود، که منجر به جذب بی‌رویه استخوان با سرعتی فوق العاده بیشتر از حد معمول می‌شود. در ادامه، سلول‌های استئوپلاست تلاش می‌کنند تا با سرعت بیشتری استخوان جدید تولید کنند، اما استخوان نوترشی که تشکیل می‌دهند، از نظر اندازه بزرگ‌تر و به لحاظ ساختاری ضعیف‌تر از استخوان‌های طبیعی است. دلیل دقیق ایجاد این وضعیت مشخص نیست، اما اگر سابقه خانوادگی شما در این زمینه وجود داشته باشد، احتمال ابتلا به این بیماری بیشتر است.

متاسفانه، نمی‌توانید اقدامات خاصی برای پیشگیری از این بیماری انجام دهید. تعدادی عامل خطر نیز وجود دارد که ممکن است افراد را به ابتلا به بیماری پاژه استخوان اعتراضی کنند:

1. سن: افراد بالای 50 سال بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند.

2. موقعیت جغرافیایی: این بیماری در جوامع اروپایی شایع‌تر است، به ویژه در انگلستان، ایتالیا و اسپانیا. در اسکاندیناوی‌ها و مهاجران غیر اروپایی ساکن اروپا، این بیماری کمتر دیده می‌شود.

3. جنسیت: آقایان بیشتر از خانم‌ها به ابتلا به این بیماری در معرض هستند.

4. سابقه خانوادگی: اگر یکی از اعضای خانواده شما به این بیماری مبتلا بوده باشد، احتمال ابتلا سایر اعضا به آن بیشتر است.

علائم

علائم بیماری استئیت دفورمانس یا پاژه استخوان معمولاً به صورت زیر ایجاد می‌شوند:

•  درد: علامت شایع‌تر بیماری پاژه استخوان، که ممکن است به دلیل تغییرات استخوانی یا آرتریت ناشی از این بیماری ایجاد شود.
•  سردرد و کاهش شنوایی: این علائم می‌توانند در صورت تأثیر بیماری پاژه بر استخوان‌های جمجمه رخ دهند.
• فشار عصبی: اگر بیماری پاژه استخوان بر ستون فقرات یا جمجمه تأثیر بگذارد، این ممکن است منجر به فشردگی ریشه‌های عصبی شده و علائمی نظیر درد، سوزن‌سوزن شدن و کاهش حساسیت در بازوها یا پاها ایجاد کند.
•  تغییر در شکل استخوان‌ها: بزرگ‌شدن و بدشکل شدن استخوان‌های پاها و به عبارتی تغییر در انحنای ستون فقرات ممکن است رخ دهند.
• آسیب به غضروف مفاصل: بیماری ممکن است به طور ثانویه منجر به بروز آرتروز در مفاصل شود.
•  اختلال‌ در حركت‌ عضو مبتلا
• بروز شکستگی با ضربه های نه چندان محکم و  روند بهبود طولانی و غیرطبیعی

تشخیص

در تشخیص بیماری استئیت دفورمانس یا پاژه استخوان، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی از ابزارهای متنوعی استفاده می‌کند. این شامل موارد زیر می‌شود:

• – بررسی سابقه پزشکی شما و مصاحبه در مورد علائم و شکایات.
• – انجام معاینه فیزیکی جهت ارزیابی علائم و نشانه‌های مرتبط با بیماری.
• – عکسبرداری با استفاده از اشعه ایکس از استخوان‌های آسیب دیده. تقریباً همه‌ی موارد بیماری پاژه استخوان با این روش تشخیص داده می‌شوند.
• – انجام آزمایش‌های خونی، از جمله آلکالین فسفاتا
• – اسکن استخوان برای ارزیابی وضعیت استخوان‌ها.

تشخیص بیماری پاژه ممکن است با تشخیص اشتباه افزایش فعالیت غده پاراتیروئیدی یا گسترش سرطان با منشأ در پروستات، پستان یا مغز استخوان ایجاد شود.

درمان

این بیماری در حال حاضر درمان کامل ندارد. با این حال، می‌توان علائم آن را تسکین داد یا کنترل کرد.  درمان بیماری پاژه استخوان به شرح زیر ممکن است انجام شود:

– دارو: بسیاری از داروها می‌توانند در درمان بیماری پاژه استخوان مؤثر باشند، به ویژه بیس فسفونات‌ها که معمولاً تجویز می‌شوند. بیس فسفونات‌های مختلف وجود دارند، اما زولدرونات از مؤثرترین آنها است. این داروها ممکن است بهبودی دراز مدت در بیماری داشته باشند، اما نمی‌توانند ناهنجاری‌های استخوانی را به طور کامل تصحیح کنند.

– جراحی: در برخی موارد، جراحی ممکن است برای تصحیح یا بهبود عوارض بیماری نیاز باشد. این شامل تعویض مفصل زانو یا مفصل ران، جراحی برای تصحیح شکل غیرطبیعی استخوان‌ها و جراحی برای بهبود شکستگی‌های استخوانی در وضعیت بهتری است.

– رژیم غذایی و ورزش: رژیم غذایی سالم و متنوع و ورزش منظم می‌توانند به حفظ سلامتی اسکلت کمک کنند. مطمئن شوید که رژیم غذایی شامل مقدار کافی کلسیم و ویتامین D باشد. همچنین، ورزش منظم می‌تواند از افزایش وزن جلوگیری کرده و حرکتی بهتر مفاصل را حفظ کند. قبل از شروع یک برنامه ورزشی جدید یا تغییرات در رژیم غذایی، با پزشک یا متخصص تغذیه مشوره کنید تا مطمئن شوید که تدابیر انتخابی مناسب و بدون خطر برای شما هستند.

– مدیریت شخصی: دانش کافی در مورد وضعیت خود و مشارکت فعال در مدیریت بیماری می‌تواند به شما کمک کند. این شامل پیروی از دستورات پزشک، مراقبت‌های بهداشتی منظم، و مراقبت از خود در زندگی روزمره می‌شود.

عوارض

این بیماری دارای دوره‌های متعددی به صورت سینوسی (شدت و کاهش) است که پیشرونده می‌شود. گاهی ممکن است مفاصل مجاور ناحیه مبتلا نیز تحت تأثیر قرار بگیرند. این بیماری معمولاً طول عمر را کاهش می‌دهد، اما اکثر بیماران حداقل ده تا پانزده سال پس از ظهور بیماری زنده می‌مانند.

• اختلال در بینایی یا شنوایی ناشی از فشار در ناحیه مبتلا به جمجمه بر مغز
• نقص عضله قلبی در ناحیه مبتلا به دلیل افزایش فشار بر قلب ناشی از افزایش چشمگیر جریان خون در استخوان‌های مبتلا
• ارتفاع فشار خون
• مشکلات کلیه
• نقرس
• سرطان مغز استخوان