شکستگی لیسفرانک کف پا چیست

شناخت شکستگی های لیسفرانک

شکستگی لیسفرانک نوع خاصی از آسیب است که در قسمت میانی پا رخ می دهد و مجموعه مفصل لیسفرانک را تحت تاثیر قرار می دهد. مجتمع مفصلی لیسفرانک یک نقطه اتصال حیاتی در پا است که استخوان‌های متاتارس (استخوان‌های بلند منتهی به انگشتان پا) را به استخوان‌های تارسال (استخوان‌های قوس پا) می‌پیوندد. این مجموعه برای حفظ یکپارچگی ساختاری و عملکرد پا ضروری است.
شکستگی های لیسفرانک می توانند از نظر شدت متفاوت باشند، از رگ به رگ شدن رباط جزئی تا شکستگی های شدید استخوان در قسمت میانی پا. این شکستگی ها اغلب در اثر ضربه مستقیم یا نیروهای غیرمستقیم روی پا مانند افتادن یک جسم سنگین روی پا، آسیب پیچشی یا آسیب شدید در ورزش ایجاد می شوند.

علل و عوامل خطر

شکستگی لیسفرانک معمولاً به دلایل زیر ایجاد می شود:
2.1 ضربه: ضربه مستقیم یا غیرمستقیم به ناحیه میانی پا شایع ترین علت شکستگی لیسفرانک است. این می تواند در موقعیت های مختلفی مانند تصادفات رانندگی، سقوط از ارتفاع یا حوادث مرتبط با ورزش رخ دهد.
2.2 فعالیت‌های فشار: ورزشکاران، به‌ویژه آنهایی که در ورزش‌هایی فعالیت می‌کنند که تقاضای زیادی برای پا و میانی پا دارند، در معرض خطر آسیب‌های لیسفرانک هستند. این ورزش ها ممکن است شامل فوتبال، فوتبال و اسب سواری باشد.
2.3 پیچ خوردگی مچ پا: در برخی موارد، پیچ خوردگی شدید مچ پا می تواند منجر به آسیب لیسفرانک شود، زیرا نیروهای ایجاد شده در طول آسیب ممکن است به قسمت میانی پا گسترش یابد.
2.4 شرایط مادرزادی: افراد با ناهنجاری های ساختاری پا ممکن است در معرض خطر بیشتری برای شکستگی لیسفرانک باشند.
2.5 پوکی استخوان: استخوان های ضعیف به دلیل شرایطی مانند پوکی استخوان ممکن است حساسیت به شکستگی از جمله شکستگی لیسفرانک را افزایش دهد.

علائم و تشخیص

شکستگی لیسفرانک می تواند با طیف وسیعی از علائم ظاهر شود، از جمله:
3.1 درد: درد در قسمت میانی پا که با تحمل وزن یا راه رفتن بدتر می شود یک علامت رایج است. درد ممکن است شدید و در ناحیه میانی پا باشد.

3.2 تورم: تورم و کبودی در ناحیه میانی پا از علائم شایع آسیب لیسفرانک است.

3.3 بی ثباتی: پای آسیب دیده ممکن است احساس ناپایداری کند و راه رفتن یا تحمل وزن را دشوار کند.

3.4 دشواری در دامنه حرکتی: کاهش دامنه حرکتی در پای آسیب دیده یکی دیگر از علائم رایج است.

3.5 تغییر شکل قابل مشاهده: در موارد شدید، ممکن است یک تغییر شکل قابل مشاهده در قسمت میانی پا وجود داشته باشد که می تواند در معاینه فیزیکی آشکار شود.

تشخیص شکستگی لیسفرانک معمولا شامل موارد زیر است:

3.6 معاینه فیزیکی: ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی پا را از نظر علائم آسیب، حساسیت، تورم و بی ثباتی ارزیابی می کند. آنها همچنین ممکن است دامنه حرکت را بررسی کنند.

3.7 اشعه ایکس: اشعه ایکس برای تجسم استخوان ها و مفاصل در قسمت میانی پا ضروری است. آنها می توانند به شناسایی شکستگی ها و دررفتگی ها کمک کنند.

3.8 تست استرس: در برخی موارد، تست استرس ممکن است برای ارزیابی پایداری مجموعه مفصلی لیسفرانک استفاده شود.

3.9 اسکن CT یا MRI: تکنیک های تصویربرداری پیشرفته مانند سی تی اسکن یا MRI ممکن است برای ارائه اطلاعات دقیق تر در مورد میزان آسیب، به ویژه در موارد پیچیده یا شدید مورد نیاز باشد.

گزینه های درمانی برای شکستگی های لیسفرانک

درمان شکستگی لیسفرانک به شدت آسیب بستگی دارد. گزینه ها عبارتند از:
4.1 درمان غیر جراحی: روش‌های غیرجراحی معمولاً برای آسیب‌های خفیف لیسفرانک استفاده می‌شوند، از جمله:
بی‌حرکتی: قالب گیری یا بستن پا برای جلوگیری از حرکت و امکان بهبودی.
ارتفاع و یخ: کاهش تورم و درد با استراحت، یخ و بالا بردن ارتفاع.
غیر تحمل کننده وزن: از وارد کردن وزن بر روی پای آسیب دیده خودداری کنید.
4.2 درمان جراحی: شکستگی ها یا آسیب های شدیدتر لیسفرانک با بی ثباتی قابل توجه اغلب نیاز به مداخله جراحی دارند که می تواند شامل موارد زیر باشد:
تثبیت داخلی: جراح ممکن است از پیچ ها، پین ها یا صفحات برای تثبیت و تنظیم مجدد استخوان های شکسته یا دررفته استفاده کند.
فیوژن: در موارد آسیب شدید یا آسیب دیدگی وسیع، فیوژن کمپلکس مفصلی لیسفرانک ممکن است ضروری باشد. این روش شامل اتصال دائمی استخوان های آسیب دیده برای ایجاد یک پلت فرم پایدار است.

بهبودی و توانبخشی

بهبودی و توانبخشی اجزای ضروری فرآیند بهبود شکستگی‌های لیسفرانک هستند. ویژگی های برنامه بهبودی به نوع درمان و میزان آسیب بستگی دارد. با این حال، ملاحظات کلی عبارتند از:

5.1 بی‌حرکتی: بیمارانی که تحت درمان غیر جراحی قرار می‌گیرند ممکن است نیاز به پوشیدن گچ، بریس یا چکمه راه رفتن برای بی‌حرکت کردن پا داشته باشند. محدودیت های تحمل وزن ممکن است اعمال شود.

5.2 فیزیوتراپی: فیزیوتراپی نقش مهمی در بازیابی قدرت، دامنه حرکت و عملکرد در پای آسیب دیده دارد. درمانگران با بیماران کار می کنند تا تمرینات و تمرینات کششی را ایجاد کنند که به بهبودی کمک می کند.

5.3 بازگشت تدریجی به فعالیت: افرادی که از شکستگی لیسفرانک بهبود می یابند باید به تدریج به فعالیت های تحمل وزن و ورزش های تحت هدایت یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی بازگردند. بازه زمانی برای از سرگیری فعالیت های عادی بسته به شدت آسیب و نوع درمان می تواند بسیار متفاوت باشد.

5.4 قرار ملاقات های بعدی: قرار ملاقات های پیگیری منظم با پزشک معالج برای نظارت بر پیشرفت، اطمینان از بهبودی مناسب و رفع هر گونه عارضه یا نگرانی ضروری است.

عوارض و خطرات بالقوه

در حالی که اکثر شکستگی های لیسفرانک را می توان با مراقبت های سریع و مناسب با موفقیت درمان کرد، عوارض بالقوه ای وجود دارد که باید از آنها آگاه بود:

6.1 آرتریت پس از ضربه: شکستگی های لیسفرانک، به ویژه آنهایی که سطوح مفصلی را درگیر می کنند، می توانند به مرور زمان منجر به آرتریت پس از ضربه در قسمت میانی پا شوند.

6.2 درد مزمن: برخی از افراد ممکن است حتی پس از درمان مناسب، درد یا ناراحتی مزمن را تجربه کنند.

6.3 آسیب های پیچیده: آسیب های شدید یا پیچیده لیسفرانک ممکن است به جراحی گسترده تری نیاز داشته باشد و ممکن است دوره نقاهت طولانی تری داشته باشد.

6.4 آسیب مجدد: خطر آسیب دیدگی مجدد، به ویژه برای ورزشکارانی که به ورزش های پرتحرک بازگشته اند، مورد توجه است.

نتیجه گیری

شکستگی‌های لیسفرانک، اگرچه نسبتاً نادر است، می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی بر تحرک و کیفیت کلی زندگی فرد داشته باشد. موفقیت درمان آسیب های لیسفرانک به تشخیص زودهنگام، مدیریت مناسب و توانبخشی اختصاصی متکی است. مداخله سریع و مشارکت متخصصین ماهر برای دستیابی به بهترین نتیجه ممکن ضروری است.

شما عزیزان می توانید با تماس با متخصصین یارطب از مشاوره رایگان در این خصوص بهره مند شوید.

اگر به شکستگی لیسفرانک مشکوک هستید یا درد و بی ثباتی در قسمت میانی پای خود را تجربه می کنید، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. هرچه زودتر آسیب تشخیص داده شود و درمان شود، شانس بهبودی موفق بیشتر است. در حالی که راه بهبودی ممکن است چالش برانگیز باشد، با مراقبت و حمایت مناسب، بسیاری از افراد می توانند عملکرد کامل یا تقریباً کامل پای آسیب دیده خود را بازیابند.