پیوند غضروف

آسیب غضروف مفصلی می تواند افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد. ممکن است در اثر تروما مانند تصادف، آسیب مکانیکی مانند افتادن یا بیماری مفصلی دژنراتیو (استئوآرتریت) که در افراد مسن رخ می دهد آسیب ببیند.

بیماران مبتلا به آسیب غضروف مفصلی علائمی مانند درد مفاصل، تورم، سفتی و کاهش دامنه حرکتی زانو را تجربه می کنند.

روش های پیوند

پیوند غضروف را می توان با استفاده از تکنیک های مختلف بسته به موقعیت خاص شما و ترجیح جراح انجام داد.

پیوند پریوستال

این تکنیک در بیمارانی که ناحیه وسیعی از آسیب غضروف در زانو دارند انجام می شود. گرافت های پریوستال از بافت های پوشاننده سطح خارجی استخوان ها در ناحیه غیر تحمل کننده وزن مفصل گرفته می شود.

در این روش غضروف آسیب دیده برداشته می شود و سوراخ های متعددی در استخوان ایجاد می شود تا خونریزی را تحریک کند.

سپس پیوندهای پریوستال با کمک بخیه و چسب به استخوان ساب غضروفی متصل می شوند. سلول های پریوستوم فاکتورهای رشد را برای تولید غضروف در ناحیه آسیب دیده فراهم می کنند.

پیوند پریکندریال روش پیوند پریکندرال شبیه پیوند پریوست است اما پیوند از قسمت پایین دنده همراه با لایه غضروفی آن برداشت می شود. این روش را می توان با استفاده از روش های کم تهاجمی یا جراحی باز انجام داد.

پس از برداشت، گرافت های پریکندرال به استخوان زیر غضروفی ثابت می شوند

کمک چسب فیبرین این روش همچنین به بازسازی غضروف در ناحیه آسیب دیده کمک می کند.

Osteochondral Auto g raft یا Mosaicplasty

این روش پیوند در بیمارانی که آسیب غضروف مفصلی آنها کمتر از 2 سانتی متر است، اندیکاسیون دارد. در این روش، غضروف هیالین از مفصل غیر وزنی همان فرد (اتوگرافت) برداشت شده و به صورت موزاییکی به ناحیه آسیب دیده پیوند زده می شود. سلول‌های غضروف مفصلی در ناحیه آسیب‌دیده رشد می‌کنند تا بهبودی را تقویت کنند. این روش را می توان به صورت آرتروسکوپی یا از طریق جراحی باز انجام داد.

پیوند استئوکندرال این روش مشابه اتوگرافت استئوکندرال است، اما پیوند از یک اهدا کننده (آلوگرافت) برداشت شده و به ناحیه آسیب دیده پیوند زده می شود. پیوند با کمک دو پیچ یا پین فلزی در ناحیه آسیب دیده نگه داشته می شود.

عیب اصلی این روش در دسترس بودن محدود پیوندهای اهداکننده است. آلوگرافت هایی که برداشت می شوند بزرگتر از اتوگرافت ها هستند اما می توان آنها را متناسب با ناحیه نقص شکل داد. این روش برای بیماران مبتلا به آرتروز توصیه نمی شود.

پیوند خمیر غضروف مفصلی

در این روش سوراخ های متعددی در استخوان ایجاد می شود تا خونریزی ایجاد شود. پیوند غضروف مفصلی از شکاف بین کندیلی بیمار در مرکز زانو برداشت می شود. پیوند با استخوان ساب غضروفی آسیاب می شود تا خمیری ایجاد شود که به ناحیه آسیب دیده پیوند زده می شود. این روش به رشد مجدد غضروف کمک می کند و در مقایسه با سایر روش های پیوند، تسکین درد بهتری را ارائه می دهد.

کاشت کندروسیت اتولوگ  (ACI)

ACI معمولاً در بیمارانی با نقص غضروف بزرگ انجام می شود. در این روش، سلول‌های غضروفی سالم به روش آرتروسکوپی از قسمتی از مفصل که وزن ندارد جمع‌آوری می‌شوند و در آزمایشگاه به مدت 4 تا 6 هفته رشد می‌کنند.

پیوند پریوست از بافت ضخیم استخوان درشت نی یا ساق پا با استفاده از آرتروسکوپ از طریق یک برش کوچک برداشت می شود. قسمت بعدی جراحی از طریق لیزر و برش باز انجام می شود. جراح شما پیوند را روی غضروف آسیب دیده می دوزد و سلول های غضروفی کشت شده از آزمایشگاه در زیر پیوند تزریق می شوند تا سلول های استخوانی جدید رشد کنند. سلول های غضروفی کشت شده غضروف آسیب دیده را ترمیم و جایگزین می کنند.

مزیت این روش این است که سلول های برداشت شده از بدن خود بیمار (اتوگرافت) گرفته می شود و خطر رد پیوند را کاهش می دهد.

مراقبت های بعد از عمل

پس از جراحی پیوند غضروف، پزشک اقدامات خاصی را برای بهبود بهبود و بازگشت به عملکرد طبیعی توصیه می کند:

استفاده از زانوبند   – زانوبند برای بی حرکت کردن مفصل زانو و بهبود بهبودی استفاده می شود .

شرکت در  توانبخشی

فیزیوتراپیست ها به شما آموزش می دهند تا تمرینات مختلفی را برای تقویت عضلات پا و بازگرداندن حرکت به مفصل عمل شده انجام دهید.

خطرات  و  عوارض

مانند هر جراحی دیگری، پیوند غضروف با خطرات و عوارض خاصی همراه است:

• لایه لایه شدن پیوند – جدا شدن گرافت ها از استخوان ساب غضروفی و ​​غضروف اطراف آن.
• پاسخ آلرژیک، انتقال بیماری و عفونت و رد پیوند در پیوند آلوگرافت
• آسیب به غضروف سالم
• برخی از خطرات مربوط به هر جراحی زانو می تواند شامل موارد زیر باشد:
• خونریزی بعد از عمل
• ترومبوز سیاهرگی عمقی
• عفونت
• سفتی، سختی
• بی حسی در اطراف برش ها
• آسیب به عروق یا اعصاب.

درک این نکته مهم است که ترمیم غضروف می تواند علائم را در کوتاه مدت تا میان مدت بهبود بخشد، اما ممکن است در آینده به جراحی قطعی تری نیاز باشد.